அப்பா –
வேலைக்குப் போகிறவனாய்
இருப்பான்;
அம்மா –
தொலைக்காட்சி பார்ப்பவளாய்
இருப்பாள்;
பிள்ளைகள் –
பள்ளி விடுதியில்
இருப்பார்கள்:
வேலைக்காரி –
வந்து போகிறவளாய்
இருப்பாள்:
வீடு –
போட்டது போட்டபடி
இருக்கும்.

மூக்கைச் சுற்றி
மூளையைக் கசக்கி
முடிந்த போது
முடியாமல்
முடிந்தது
தொடக்கம்……
             சூனியத்தின்
             நீட்ச்சியாகவும்,
             இருத்தலில்
             சாட்சியாகவும்,
             முறைத்துக் கொண்டிருந்தது
              அடுத்த புத்தகத்தின்
              முதல் பக்கத்தில்.
முதலில் – முன் நவீனத்துவம்
முடிவில் – பின் நவீனத்துவம்
               அது
              முடிவான
              முதல்.
அப்படியானால்
அது (எது?)
எப்படியானால்
என்ன?

அது
இது
சாம்பல்
சருகு
மின்மினி
மேகத்திரை
பதுங்கு குழி
பாடை
வெள்ளை இருட்டு
வெளிச்ச இரவு
இன்னும் சில வார்த்தைகள்……
கோழி கிளறுவது போல்
களைத்துப் போட்டு
எழுதிப்பார்……
                நவீன க(வி)தை பிறக்கும்.
                ‘வி’யை எடு
                ‘ழு’வை இடு
பின் நவீனத்துவமா?
முன் நவீனத்துவமா?
                அறிவு ஜீவிகள்
                அர்த்தம் கண்டு
                அறிவிப்பார்கள்;
                சாகித்தியங்கள்
                சாத்தியப்படும்;
‘அது’வை
அதிகப்படுத்து;
அது
அழகாய் இருக்கும்.

அண்ணே……!
நாங்கெல்லாம்
உங்க அளவு இல்ல……
ஏதோ
எங்களுக்குத் தெரிஞ்சத
எழுதுகிறோம்.
             வார ஞாயித்துக் கிழம
             காலைல 11 மணிக்கு
             கலைஞர் டிவில
             கவியரங்கம்;
             நான் தான் தலைமை;
             கட்டாயம் பாருங்க.
யாருடா அது……?
             அவங்கெடக்குறான்
             வெட்டிப்பய……
             பெரிய இவன்னு நெனப்பு
              எல்லாத்தையிம்
              குத்தஞ்சொல்லிக்கிட்டு
யாருடா அது……?
               ஸ்கூல்ல படிக்கிறப்ப
               லீவ்போஸ்ட் வாத்தியார்டா.

அடமக்கு
எத்தன தடவ சொன்னாலும்
மரமண்டையில ஏறாதா?
நீயெல்லாம் படிச்சு……
என்னத்தக் கிழிக்கப் போற……
பேசாம –
மாடுமேய்க்கப் போடா;
மேய்ச்சுட்டாலும்
கழுத உருப்பட்ட மாதிரிதான்.
            ஆறாம் வகுப்பில்
            ஐயை
            ஜவாய் எழுதி
            ஐயாவிடம் வாங்கிய
            அர்ச்சனையின் அலைவரிசை……
அப்படி இப்படி அடித்து
எப்படியோ படித்து
அவரை இவரைப் பிடித்து
அய்யா ஆயிட்டேன்
கல்லூரில்.
             என் ஆறாவது புத்தகத்தின்
             பின் அட்டையில்
             அச்சாகியிருந்தது –
வெளிட்ட புத்தகங்கள்
ஜந்து.

ஊன்றி நடக்க
உறுதி கொண்டால்
ஒட்டடை நூல்கூட
ஊன்றுகோல் தான்.

60 பேரை
ஏற்றிக் கொண்டு
ஆட்டோ ஒன்று விரைகிறது;

20 பேரைத்
திணித்துக் கொண்டு
ரிக்ஸா ஒன்று நெளிகிறது;

முன்னே இருவர்
பின்னே மூவர்
ஒற்றைச் சக்கர வாகனத்தில் தான்
இந்த விசித்திரம் நடக்கிறது;

எல்லாம்.....
எல்லாம்.....

பள்ளிக்குப் போகிற
பாவங்கள்.

ஒன்றுக்கு மூன்றாய்க்

கோடரி கொடுத்த

குற்றத்திற்காக......

மரங்கள் சாபமிட்டன -

தமிழன்னை தானெந்தன் பேச்சு - அவள்

      தந்ததுவே கவிதையெனும் மூச்சு;

அமிழ்தவளைக் கும்பிட்டுக் கேட்டு - அவள்

       அருளாலே  பாடுகிறேன் பாட்டு!