எங்கள் ஊர், முல்லையும் மருதமும் கலந்த, செழிப்பான கிராமம். இதற்கென்று சில நியதிகளும்,வரையறைகளும், இருக்கின்றன; சில வழக்கங்களையும், வாடிக்கைகளையும் இவர்கள், காலம் காலமாய் வழிமொழியும்படிக்கு, முன்மொழிந்தது யாரோ....!

     என் பாட்டி வெள்ளச்சி மாதிரி காது வளத்த பொம்பளைங்கள இப்பெல்லாம் பாக்க முடியுறதில்ல...எனக்குச் சின்ன வயசுல தோணாத ஒரு சந்தேகம் இப்பத் தோணுது.... எங்க குடும்பம் இருந்த இருப்புக்கு, மூக்குத்தி போட்டுக்கவே துப்பில்லாத லட்சணத்துல, தங்கத்துல தண்டட்டி போட வழியேது...? காதுல இரும்பு வளையம் போட்டிருப்பாளோ....!

     காலம் காலமா, எங்க சாதி சனங்க, ஏதிலிகளாத் தட்டழிஞ்ச சங்கதிய, வெள்ளச்சி, கதைகதையாச் சொல்லக் கேட்டு, புரிஞ்சும் புரியாமலேயே 'உம்' கொட்டிய பால்ய வயது நாள்கள், இப்போதும் ஆணி அடித்த மாதிரி அடிமனசுல ஈரம் கசிஞ்சு கெடக்கு....

     வெள்ளச்சி, அடிக்கடி சொல்லிக்கிட்டே கெடக்கும்....ஏ ராசா...! ஓங் காலத்துலயாவது, அது நடக்கணும்....ஆத்தா செல்லாண்டியம்மன ஆயுசெல்லாம் வேண்டிக்கிட்டது வீணாகாது....

     ஏலே முனியாண்டி.... அப்பத்தா செத்துட்டாலும், ஆகாசத்துல இருந்து பாத்துக்கிட்டேதான் இருப்பேன்....

     நானும், மொளைக்காத மீசைய முறுக்கி, வீராப்பா சவால் விட்டதுண்டு.... என்னைப் போலவே, வெவரம் தெரியாத காலத்துல, எத்தனையோ சவால்களை எல்லாரும்தான் செஞ்சிருப்பாக....

     ஆளான பிறகு, அத்தனையும் மறந்து, அன்றாடப் பொழப்புக்கே அல்லாடுற   போது, சின்ன வயசு நெனப்பெல்லாம் செல்லரிச்சுப் போயிடும்.

     எனக்கு நினைவிருக்கிறது....பாட்டி சொன்ன அத்தனை கதைகளின் வலியும் ரணமும், அச்சு அசலாய் நினைவிருக்கிறது....சொல்லப் போனால்.... பாட்டியின் மரணத்திற்குப் பிறகு என் நினைவு அடுக்குகளில் நிரந்தரமாய் இருப்பது அந்த ஒன்றுதான்....

     இப்போதெல்லாம் எங்கள் ஊர் முன்பு போல் இல்லை.... மாறிவிட்டதா...? இல்லை.... மறந்துவிட்டார்களா....? மறதிதான் என்றால், மறந்தது _ அடக்க வேண்டியவர்களா...? அடங்க வேண்டியவர்களா....?

     எது எப்படியோ.... நான் மறக்கவில்லை.... வெளியில் கிளம்பி, காலில் ஷு மாட்டுகிற போதெல்லாம் பாட்டியின் வடு நிழலாடும்....

     ''ஊர் எல்லையில மிதியடியக் கழட்டாம, மேல் சாதிக் காரங்களப் போலவே, நாமளும் வீட்டு வாசல்ல கழட்டுற காலம் வரணுமப்பா...!''